Όχι, δεν αξίζει ούτε δεκάρα το να συνεισφέρουμε στο πλήθος των αντι-μμε "κριτικών", για τις οποίες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, συσκοτίζεται το για ποιόν λόγο γίνονται. Όχι, δεν αξίζει ούτε δεκάρα το να συμπληρώσουμε ή να διορθώσουμε επώνυμες και ανώνυμες γκρίνιες, για τις οποίες αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι διεκδικούν μιά, έστω στιγμιαία θέση, στον ου ρανό του θεάματος. Όχι, δεν αξίζει ούτε δεκάρα το να ανακατέψουμε την δηλητηριώδη σούπα της αντιmedia μόδας, της οποίας οι μόδιστροι είναι συχνά - πυκνά οι ίδιες άθλιες φάτσες εκφωνητών, δημοσιοπλάνων, διανοούμενων και λοιπών αστέρων της δημοσιότητας.
Αν πιάνουμε το θέμα είναι για να ψάξουμε θεωρητικά κάποιες πλευρές του, μέσα από την άμεση εμπειρία ορισμένων πολύ συγκεκριμμένων αρνήσεων. Μιλάμε από την μεριά του κοινωνικού ανταγωνισμού, ακόμα πιο αποφασι στικά εφόσον πληθαίνουν οι θρασείς που υποστηρίζουν μεγαλόφωνα πως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Μιλάμε από την μεριά μιάς μικρής όσο και κρίσιμης εμπειρίας έμπρακτης κριτικής. Και τίποτα δεν μας εν διαφέρει περισσότερο από την προαγωγή και την οργάνωση, τη συνοχή και την εμπόλεμη δημιουργικότητα αυτής της έμπρακτης κριτικής. Όπως επίσης δεν μας ενδιαφέρει τίποτα λιγότερο από το να "πείσουμε", ή έστω να "συζη τήσουμε" με εκείνες τις περιπτώσεις των μαγεμένων πελατών των media που συμβαίνει να κρατούν για τους εαυτούς τους άλλοθι επαναστατισμού.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο καθένας έχει τον παράδεισο και την κόλαση που του αναλογεί.